Sizleri bilemem ama ben eski Türkiye’de daha mutluydum.. Çünkü o zamanlar; dostluk, arkadaşlık, akrabalık ve komşuluk vardı.. Yardımlaşma ve paylaşma vardı.. Yürekten gülme ve ağlama vardı.. İnsanlık vardı.. İnsanlık... Evet belki şimdi ki gibi lüks, şatafat ve ileri teknoloji yoktu; Lakin samimiyet, coşku ve yaşama sevinci vardı.. Zalimlik bu kadar azgın değil, az çok merhamet vardı.. İnsan vicadanı ile cüzdanı arasına bu raddede sıkıştırılmazdı Yapacağımız her şeyin, atacağımız her adımın öncesinde, önce kendimize sonra insanlığa yakışıp yakışmadığını tartardık ondan sonra o işi yapar ve o adımı atardık.. Şimdi mi!? Şimdiyi benim anlatmama gerek var mı? Paraya, makama ve bilumum amaca ulaşmak için; her yolun mübah sayıldığına, en yakınındakilerin bile bir pula satıldığına, her türlü değer yargılarının ayaklar altına alındığına, bırakın bugünü yarınların bile çalındığına hep birlikte görüp şahitlik etmiyor muyuz her gün hepimiz? Yapmacık oldu her şey yapmacık.. Maksat pastadan pay kapmacık.. Neyse yine de enseyi çok da fazla karartmamak lazım.. Yeni Türkiye’de şen ve esen kalmanız dileğiyle..